“Zelfde functie, zelfde werkdruk, zelfs hetzelfde kantoor. En tóch zie ik elke maand op mijn loonstrook dat hij €500 meer krijgt. Gewoon. Omdat hij een man is.”
Saar werkt al vijf jaar als projectmanager bij een middelgroot marketingbureau. Ze houdt van haar werk, haar team, en ze dacht dat ze eerlijk beloond werd. Tot ze er bij toeval achterkwam hoeveel haar mannelijke collega verdient. Sindsdien voelt alles anders.
“We doen exact hetzelfde – maar hij rijdt een nieuwere auto”
“Ik merkte het toen we samen aan het werk waren voor een klant. Hij grapte dat hij z’n nieuwe leaseauto zo fijn vond. ‘Tja, het mag ook wel met wat ik verdien,’ zei hij. Toen ik vroeg wat dat dan was, zei hij achteloos: ‘Zo’n 4.000 netto.’”
Saar kon haar oren niet geloven.
“Ik dacht: dat kan niet kloppen. Ik verdien €3.500 netto. We hebben dezelfde functie, zijn even lang in dienst, doen dezelfde projecten. Ik dacht eerst dat hij overdreef.”
Maar na een informeel gesprek met een andere collega werd duidelijk: het klopte wel degelijk.
“Mijn eerste gevoel was schaamte – pas daarna kwam de woede”
“Ik dacht: ligt dit aan mij? Heb ik iets verkeerd gedaan? Niet goed onderhandeld? Te bescheiden geweest?”
Maar toen sloeg het om.
“Waarom zou ik me schamen voor iets dat niet mijn fout is? Waarom verdien ík minder? Omdat ik niet met mijn vuist op tafel heb geslagen? Of gewoon omdat ik vrouw ben?”
Saar realiseerde zich dat ze zich jarenlang had aangepast. Niet te veel klagen, niet ‘lastig’ doen, vooral dankbaar zijn.
“Hij vraagt gewoon wat hij waard is. En krijgt het. Ik vraag het niet. En krijg dus minder. Maar zou het niet gewoon gelijk móéten zijn?”
“Ik voel me minder waard, terwijl ik meer werk verzet”
Sinds het besef binnenkwam, kijkt Saar anders naar haar werk.
“Ik betrap mezelf erop dat ik m’n best zit te doen om te ‘bewijzen’ dat ik het waard ben. Alsof ik nu ineens moet rechtvaardigen dat ik óók €4.000 waard ben.”
Wat haar het meest frustreert, is de vanzelfsprekendheid waarmee haar collega zijn salaris beschouwt.
“Hij denkt daar geen seconde over na. Terwijl ik elke maand denk: zou ik durven vragen om een verhoging? Zouden ze me serieus nemen? Zou ik dan niet meteen als lastig worden gezien?”
“Ik wil het bespreekbaar maken – maar ik weet niet hoe”
Saar heeft haar situatie nog niet besproken met HR of haar leidinggevende.
“Ik ben bang dat ze zeggen: ‘Ja maar hij heeft nét iets meer ervaring’ of ‘Je zit toch prima?’ Dat het wordt weggewuifd. Of erger: dat ik als zeurige vrouw word neergezet.”
Toch weet ze dat dit niet kan blijven sudderen.
“Het gaat niet alleen om geld. Het gaat om erkenning. Om gelijkheid. En om het gevoel dat je gezien wordt voor wat je doet – niet om welk geslacht je hebt.”
“Vrouwen werken niet minder hard. Ze vragen minder vaak. En dat moet veranderen.”
Saar is vastberaden het gesprek aan te gaan – ook al vindt ze het spannend.
“Ik weet dat ik niet de enige ben. En als niemand er iets van zegt, verandert er ook niks. Misschien moet ik het juist wél bespreekbaar maken. Voor mezelf. En voor alle vrouwen die hetzelfde meemaken, maar hun mond houden.”
Herken jij dit ook?
Ben jij er weleens achter gekomen dat een mannelijke collega meer verdient voor hetzelfde werk?
Of heb jij het gesprek juist wél aangedurfd? En wat was het resultaat?
Laat je ervaring achter in de reacties. Want ongelijkheid stopt pas als we het zichtbaar maken.
Namen zijn aangepast i.v.m. privacy.