“Ze noemt haar baby geen ‘jongen’ of ‘meisje’, koopt alleen grijsbruine kleding en spreekt over ‘hen’ in plaats van ‘hij’ of ‘zij’. En eerlijk? Ik voel me meer dan ooit een buitenstaander.”
Nina (34) is al jaren bevriend met Jasmijn. Ze waren samen studenten, deelden liefdesverdriet, vakanties en wijn op de bank. Maar sinds Jasmijn moeder is geworden, merkt Nina dat hun werelden botsen. Vooral als het gaat om hoe ze haar kind opvoedt.
“Alles moet genderneutraal – zelfs speelgoed en woorden”
“Toen Jasmijn zwanger was, zei ze al: ‘Ik wil m’n kind niet in een hokje duwen.’ Ik dacht toen: oké, klinkt modern. Maar pas toen de baby er eenmaal was, merkte ik wat ze écht bedoelde.”
Jasmijn noemt haar baby geen ‘zoon’ of ‘dochter’, kleedt hen in neutrale kleuren en weigert speelgoed dat volgens haar ‘te binair’ is.
“Geen poppen, geen auto’s, alleen ‘open-ended play’. Ze spreekt consequent over ‘hen’ – en als ik per ongeluk ‘hij’ zeg, word ik gecorrigeerd. En ja, dat voelt ongemakkelijk. Alsof ik ineens ouderwets ben.”
“Ik wil respectvol zijn, maar ik voel me buitengesloten”
Nina worstelt met haar gevoel.
“Ik ben geen hater, echt niet. Ik snap dat mensen meer vrijheid willen voor hun kind. Maar ik merk dat ik me dom voel. Alsof ik steeds iets verkeerd zeg. Alsof ik op eieren loop.”
Tijdens een lunch vroeg ze ooit of Jasmijn dacht dat haar kind zich later als jongen of meisje zou gaan identificeren. “Ze keek me bijna gekwetst aan. Alsof die vraag al verkeerd was. Maar ik was gewoon nieuwsgierig.”
“Vroeger deelden we alles – nu voelt het alsof we op een andere planeet leven”
Nina merkt dat hun vriendschap veranderd is.
“Onze gesprekken draaien nu alleen nog om opvoedingskeuzes, over wat ‘de maatschappij opdringt aan kinderen’ en dat zij haar kind wil ‘beschermen tegen stereotypes’. En ik zit daar met m’n vragen, m’n twijfels – en het gevoel dat ik niet meer mee mag praten.”
Ze mist de luchtigheid.
“Vroeger konden we lachen om alles. Nu lijkt ze me voortdurend te willen opvoeden. Alsof ik moet bijleren, terwijl ik gewoon probeer een goede vriendin te zijn.”
“Ik voel me schuldig om mijn onbegrip – maar het is er wel”
Nina praat er bijna met niemand over.
“Je wilt niet degene zijn die ‘het niet snapt’. Dan ben je ineens conservatief, of niet woke genoeg. Maar het is geen onwil. Het is oprecht: ik snap het écht niet altijd. En ik weet niet of dat oké is om te zeggen.”
Wat haar het meest dwarszit? Het gevoel dat haar vragen niet welkom zijn.
“Ik wil haar steunen. Maar als ik niks mág vragen zonder commentaar, dan wordt de afstand alleen maar groter.”
“Mag je nog iets niet snappen – zonder veroordeeld te worden?”
Nina gelooft in vrijheid, ook in opvoeding. Maar ze vraagt zich af of vriendschappen dit soort verschillen kunnen overleven.
“Ze denkt dat ik haar niet accepteer. Maar eigenlijk voel ik me vooral niet geaccepteerd. Niet in mijn taal, niet in mijn twijfels, niet in mijn vragen.”
Het gesprek ligt stil. En dat voelt pijnlijk.
“Misschien moet ik eerlijk tegen haar zeggen dat ik soms niet mee kan komen. En dat dat niet betekent dat ik tegen haar ben. Maar dat ik ook zoekende ben. Net als zij.”
Herken jij dit?
Heb jij ook weleens het gevoel gehad dat je iemand in je omgeving niet meer begreep – vooral sinds ze moeder werd?
Of probeer jij juist zelf een andere weg in het ouderschap te kiezen, en voel je je daarin niet gesteund?
Deel je ervaring hieronder. Want soms begint begrip met een eerlijk gesprek.
Namen zijn aangepast in verband met privacy.
