“Hij zegt dat hij van me houdt, dat hij nooit bij iemand anders wil zijn. Maar als ik over trouwen begin, haalt hij z’n schouders op. ‘Waarom zou je?’ zegt hij dan. En ik? Ik zit al jaren te wachten tot hij op één knie gaat.”
Voor Maaike (36) is liefde meer dan alleen een gevoel. Ze wil het vieren, vastleggen, bezegelen. Maar haar vriend Daan denkt daar totaal anders over. En die tegenstelling wordt steeds moeilijker om te negeren.
“In het begin dacht ik: het komt nog wel”
Ze zijn nu tien jaar samen. “We leerden elkaar kennen toen ik 26 was, hij was 28. Alles ging vanzelf. Samenwonen, vakanties, huis kopen. En ik dacht steeds: hij heeft gewoon tijd nodig. Hij is geen type voor snelle stappen.”
Maar inmiddels zijn ze tien jaar verder. En Daan laat er geen twijfel over bestaan.
“Hij zegt: ‘We zijn toch al een team? Wat verandert er nou echt als we een papiertje tekenen?’ En ik weet dat het voor hem zo voelt. Maar voor mij is het meer dan een papiertje.”
“Elke bruiloft van een vriendin doet een beetje pijn”
Maaike merkt dat het onderwerp zwaarder is gaan wegen.
“Ik was nooit zo’n meisje dat van kinds af aan haar droomjurk uittekende. Maar nu ik 36 ben en om me heen iedereen wél trouwt, voel ik het gemis steeds sterker.”
Het zijn de kleine dingen die prikken.
“Een vriendin die me belt met een verlovingsverhaal. Een uitnodiging op de mat. De vraag: ‘En, wanneer jullie?’ waarop ik alleen maar lach en zeg: ‘We zijn lekker op onze eigen manier samen.’ Maar vanbinnen doet het pijn.”
“Hij denkt dat ik het alleen voor het feest wil”
Daan snapt het verlangen van Maaike niet. “Hij zegt: ‘We hebben een huis, we zijn trouw aan elkaar, we hebben het goed. Wat wil je nog meer?’”
Als Maaike probeert uit te leggen dat het haar ook gaat om symboliek, om beloften, om ergens écht voor kiezen, haakt hij af.
“Hij denkt dat ik gewoon een grote jurk wil. Of een feestje. Terwijl ik hem gewoon officieel mijn man wil kunnen noemen. Dat voelt voor mij als een anker. Iets stevigs.”
“Mag je verdrietig zijn om iets wat er niet is?”
Maaike voelt zich soms schuldig over haar verdriet.
“Ik hóu van hem. En ik weet dat hij ook van mij houdt. Maar ik heb het gevoel dat mijn verlangen steeds als iets oppervlakkigs wordt weggezet. Alsof ik ontevreden ben, terwijl ik juist wil vieren wat we hebben.”
Ze merkt ook dat ze minder durft te praten over haar gevoel.
“Ik wil geen zeur zijn. Geen cliché-vrouw die zit te wachten op een ring. Maar ik bén wel iemand die verlangt naar een soort erkenning. En dat mag er toch zijn?”
“Tien jaar liefde, maar geen belofte – hoe lang wacht je nog?”
Maaike staat voor een moeilijke keuze. “Ik wil niet trouwen met iemand die het met tegenzin doet. Maar ik wil ook niet voor altijd wachten op iets wat nooit komt.”
Ze denkt na over een goed gesprek. Eentje waarin ze echt zegt wat ze voelt.
“Misschien heeft hij het nooit helemaal begrepen omdat ik het nooit écht heb uitgelegd. Niet zonder grapjes, niet zonder nuance. Misschien moet ik gewoon zeggen: ‘Ik wil trouwen. Met jou. Niet omdat het moet, maar omdat het mag. Omdat ik dat belangrijk vind.’”
En dan is het aan hem.
Herken jij dit?
Zit jij ook in een relatie waarin jij verlangt naar trouwen – en je partner er niks mee heeft?
Of ben jij juist degene die er de meerwaarde niet van inziet?
Laat je ervaring achter in de reacties. Misschien herken je jezelf in Maaike’s verhaal.
Namen zijn aangepast i.v.m. privacy.
