“Hij gilt, commandeert me, eet niks wat ik maak en sloeg me laatst met een speelgoedauto op mijn been. En toch zegt zij: ‘Je bent echt zó goed met kinderen.’”
Lotte (33) heeft een hechte vriendschap met haar beste vriendin Kim. Maar sinds Kim moeder is geworden van zoontje Levi (4), zit Lotte steeds vaker in een situatie waar ze zich diep ongemakkelijk bij voelt. En niemand die het durft uit te spreken.
“Hij is wild, schreeuwerig en onaardig – en niemand mag dat zeggen”
“Ik weet dat ik dit eigenlijk niet mag vinden. Hij is nog maar een kind. Maar eerlijk? Ik trek hem niet. Hij is brutaal, luidruchtig, gooit speelgoed tegen de muur en zegt dingen als: ‘Jij bent stom, jij mag niks zeggen want jij bent niet mama.’”
Lotte probeert geduldig te blijven, maar het kost haar steeds meer moeite.
“Als ik hem ophaal van school omdat Kim even geen oppas heeft, komt hij schreeuwend naar buiten. Niet blij of enthousiast. Gewoon… boos. Op alles. Zelfs als ik snoep voor hem meeneem, is het niet goed.”
“Ze ziet alleen wat ze wíl zien: een levendig kind”
Lotte heeft meerdere keren geprobeerd haar vriendin voorzichtig aan te spreken.
“Ik zei een keer dat hij wel erg onrustig was geweest tijdens het oppassen. Ze lachte het weg: ‘Ja, hij is lekker temperamentvol hè!’ Of: ‘Hij is gewoon een beetje moe van school.’”
“Maar ik zie geen moe kind. Ik zie een kind dat geen grenzen krijgt en denkt dat hij alles mag zeggen en doen – ook tegen volwassenen.”
“Waarom móét ik dit blijven doen?”
Wat Lotte het meest dwarszit? Dat het oppassen geen gunst meer is, maar een verwachting.
“Het begon met een keer invallen toen de crèche dicht was. Daarna werd het: ‘Jij hebt toch geen kinderen, dus je kunt vast even.’ Alsof mijn tijd minder waard is omdat ik geen moeder ben. En ik durf niks te zeggen, want dan ben ik ‘die vriendin die haar kind niet accepteert’.”
“Inmiddels zie ik het appje ‘Kun jij misschien even op Levi passen?’ en krijg ik al buikpijn.”
“Iedereen denkt dat je een harteloos mens bent als je een kind niet leuk vindt”
Lotte voelt zich schuldig over haar gedachten. Maar ze zijn er wel.
“Hij is geen baby meer. Hij is vier. Hij begrijpt echt al heel veel. En ik voel me elke keer uitgeput, boos en verdrietig na zo’n middag met hem. Het is niet leuk. Het voelt als overleven.”
Ze merkt dat het ook iets doet met haar band met Kim.
“Ik begin haar zelfs een beetje te mijden. Niet omdat ik haar niet meer aardig vind, maar omdat ik bang ben dat ze me weer vraagt om op te passen. Of omdat ik weet dat ik weer met Levi opgescheept zit als ik bij haar thuis langskom.”
“Waarom mag je dit nergens hardop zeggen?”
Lotte weet dat ze niet de enige is met dit gevoel – al zegt bijna niemand het.
“Als ik het heel voorzichtig eens liet vallen bij een andere vriendin, zei ze fluisterend: ‘Ik heb dat ook met het neefje van mijn vriend. Vreselijk kind. Maar dat mag je niet zeggen hè?’”
En daar zit precies het probleem.
“Waarom mogen we wél zeggen dat een collega vervelend is, of dat je schoonmoeder moeilijk is – maar een kind? Taboe.”
“Hij is geen monster – maar ik ben ook maar een mens”
Lotte wil niet overkomen als koud of harteloos.
“Hij is geen slecht kind. Hij is gewoon druk, dominant en ongefilterd. Maar ík ben ook een mens. En ik wil eerlijk kunnen zijn over mijn grenzen, zonder meteen de slechterik te zijn.”
Ze twijfelt of ze er nog iets over moet zeggen tegen Kim.
“Misschien moet ik duidelijker zijn. Misschien moet ik gewoon zeggen: ‘Sorry, ik pas liever niet meer op.’ Maar ik ben zo bang dat ik dan onze vriendschap beschadig. Dat ze denkt dat ik háár afwijs, in plaats van de situatie.”
Herken jij dit ook?
Heb jij ooit een kind in je omgeving gehad waar je simpelweg niet mee overweg kon – maar waar je niets van mocht zeggen?
Laat je reactie achter. Eerlijkheid lucht op – ook als het over kinderen gaat.
Namen zijn gefingeerd i.v.m. privacy.