“Hij zegt dat het hem helpt om zich vrij te voelen. Maar als ik zelfs maar noem dat ik een andere man aantrekkelijk vind, wordt hij boos.”
Emma (35) zit in een huwelijk waarin haar man voorstelde de relatie te openen. Maar niet voor hen beiden. Wat begint als een open gesprek over verlangens, verandert al snel in een pijnlijke ongelijkheid.
“Hij had al een ander voordat we er écht over praatten”
Emma en haar man Tim zijn tien jaar samen. Ze hebben twee kinderen, een stabiel leven en – naar de buitenwereld toe – een goed huwelijk.
“Een paar maanden geleden vertelde hij dat hij ‘meer vrijheid’ voelde in het contact met een andere vrouw. Ze kenden elkaar van werk. Hij had nog niks gedaan, zei hij, maar hij wilde open kunnen zijn over zijn gevoelens. Ik vond het moeilijk, maar waardeerde dat hij het uitsprak.”
Wat Emma toen nog niet wist: het contact was al intiemer dan Tim had toegegeven.
“Voor hem was alles bespreekbaar – tot het over míjn verlangens ging”
Na veel gesprekken besloot Emma ermee in te stemmen dat Tim af en toe met anderen mocht afspreken. Seksueel én emotioneel. Voorwaarde: openheid, eerlijkheid, én dat het wederzijds zou zijn.
“In het begin dacht ik: misschien opent dit ook wat bij mij. Misschien ontdek ik ook iets nieuws. Maar toen ik voorzichtig opperde dat ik een keer wilde daten, sloeg zijn houding om.”
“Hij werd jaloers, boos zelfs. ‘Dat is toch anders’, zei hij. Of: ‘Mannen zijn niet te vertrouwen.’ Hij had honderd redenen waarom hij wél vrij mocht zijn, en ik niet. Opeens had hij controle over wat voor mij goed was.”
“Ik voelde me geen partner meer, maar een regel die hij kon buigen”
Emma probeerde haar gevoel bespreekbaar te maken, maar liep steeds tegen dezelfde muur op.
“Hij zei dat hij ‘emotioneel loyaal’ aan me bleef. Dat hij me nooit zou verlaten. Maar dat seks met anderen hem hielp om zichzelf te zijn. En als ik iets wilde, kwam het gesprek altijd terug op zijn ongemak, zijn regels, zijn voorwaarden.”
Wat begon als een open relatie, voelde voor Emma als eenzijdige toestemming.
“Het was geen openheid, het was ongelijkheid.”
“Hij noemde het eerlijk, maar het voelde als manipulatie”
Langzaam maar zeker begon Emma te twijfelen aan haar eigen grenzen.
“Ik dacht: misschien ben ik te gevoelig. Misschien moet ik meer loslaten. Maar ergens voelde ik: dit klopt niet. Hij wilde vrijheid, zolang ik maar hetzelfde bleef. Zijn veilige haven.”
Dat besef kwam hard binnen. “Ik ben niet tegen open relaties. Maar ze moeten wel open zijn voor beide kanten. Niet één richtingsverkeer waarin de ene partner de regels bepaalt en de ander zich schikt.”
“Mag liefde twee maten meten?”
Emma weet nog niet wat ze met deze situatie aan moet. “Ik hou van hem. En ergens snap ik zijn verlangen. Maar ik voel me niet gezien. Niet als vrouw, niet als gelijke.”
Inmiddels heeft ze hulp gezocht bij een relatietherapeut. Alleen. “Ik wil helder krijgen wat ik wil, wat ik verdien. En of ik mezelf nog kwijt kan in deze relatie.”
“Ik dacht dat we samen iets gingen verkennen. Maar hij was allang vertrokken.”
Sommige vrouwen herkennen dit: een partner die zegt open te willen zijn, maar alleen als het in zijn voordeel werkt. Die vrijheid claimt, maar controle houdt. Emma stelt zichzelf nu vragen die ze nooit eerder durfde te stellen.
“Wat is mijn waarde in deze relatie, als mijn verlangens er niet toe doen? En waarom noem jij het liefde, als ik me er kleiner door voel?”
Heb jij ook te maken gehad met ongelijkheid in je relatie?
Ben jij ooit akkoord gegaan met iets waar je eigenlijk niet volledig achter stond – om de liefde te behouden?
Deel je verhaal in de reacties. Je bent niet alleen.
Namen zijn gefingeerd in verband met privacy.